Egzamin maturalny co roku wzbudza zainteresowanie mediów i silne emocje – nie tylko zresztą wśród maturzystów i ich rodziców. W tym roku zaś ze względu Na stosunkowo późno podjęte decyzje o jego przełożeniu i jeszcze późniejsze wskazanie terminu, stał się szczególnie interesujący i emocjonujący.
Piszę ten tekst w Dniu Matki i być może dlatego nasunęło mi się właśnie to skojarzenie ze znanym powiedzonkiem. Pochylmy się zatem nad nadzieją, matką nas wszystkich, którzy mają odwagę żyć, działać, kochać, śmiać się pomimo wszystko – słowem matki nas – głupców.
Mam jakieś 14 lat, kiedy wybucha wojna na Bałkanach. Na moich Bałkanach, miejscu będącym dla mnie krainą wiecznej szczęśliwości, miejscu które niemal co roku odwiedzałam i za zapachem którego tęskniłam od końca jednych wakacji do początku kolejnych.
Chodząc do podstawówki, gimnazjum czy liceum, niemal każdy z nas w większym lub mniejszym stopniu wyczekiwał ostatniego, piątkowego dzwonka, aby wyjść ze szkoły i przez najbliższe dwa dni do niej nie wracać, a z nadejściem niedzielnego wieczoru wielu myślało co tu zrobić, żeby jutro nie zasiąść z powrotem w ławkach i rozpoczynać kolejnych lekcji.
W domu, w szkole i w pracy doceniamy przede wszystkim bycie nie-sobą, co zwłaszcza w szerszej perspektywie przynosi fatalne skutki. Najwyższy czas docenić zrewidować nasz stosunek do wzorców i powinności i zacząć dostrzegać i dostrzegać samych siebie.
Młody człowiek, najczęściej licealista oraz kilkoro dzieci, w różnym wieku, najczęściej z młodszych klas. Każdy z innej części kraju, od Szczecina po góry. On pełen zapału i młodzieńczego pragnienia zmieniania świata na lepsze. Oni, może trochę zagubieni w nowej, niełatwej rzeczywistości odosobnienia.
Podstawa programowa, temat już z samej nazwy wydaje się nudnawy i mało ciekawy. Kojarzy się nam ze zwiększającym się zbiorem informacji i umiejętności, jakie musi w czasie rocznego cyklu pracy w szkole nabyć każdy uczeń. Zapraszamy do wędrówki po meandrach i skutkach jej istnienia.
Wiem, że w dzisiejszych czasach ograniczeń, kwarantanny, tytuł brzmi co najmniej dziwnie, lub prowokacyjnie. Mimo to jestem tego pewna, bo edukacja mocno zasadza się na wyobraźni, która – tu już pewnie wszyscy się zgodzą – granic nie uznaje.
Rozmowa z tancerką, studentką Wydziału Teatru Tańca Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Solskiego w Bytomiu, finalistką konkursu Młody Tancerz Roku 2019, uczestniczką półrocznego stypendium w Pekinie.
Co tak naprawdę oznacza sformułowanie „wiedza życiowa” i w jaki sposób przekazywać ją uczniom? W dyskusjach na temat edukacji nieuchronnie powraca wątek użyteczności i praktyczności nauczanych w szkołach treści.
Większość dyskusji na temat edukacji dotyczy tego, czego i jak uczyć, choć warto byłoby najpierw zastanowić się nad tym, kogo i ku czemu chcemy za pomocą tych treści i form edukować.
W związku z epidemią zmienił nam się tryb życia. Nawet w przypadku dzieci, które zawsze lubiły spędzać czas stacjonarnie, m,.in. przy komputerze, zawsze była okazja do wyjścia choćby droga do szkoły, spotkania z rówieśnikami, czy zajęcia pozalekcyjne. Teraz te wszystkie okoliczności zniknęły. Zostało siedzenie.
Dodajemy odwagi do zmian w edukacji.
Prezentujemy nowatorskie rozwiązania.
Tworzymy przestrzeń do dyskusji.